Во “Мистер Гвин”, како и во другите негови романи, италијанскиот автор Алесандро Барико на свој автентичен начин ни раскажува една исклучително интересна приказна. Џаспер Гвин е познат англиски автор, кој одеднаш решава да се повлече од книжевната сцена. За таа цел почнува од својот живот да го отфрла сето она што му чкрипи, речиси сè. Ваквата негова потрага по тишината и самотијата се одвива преку единствената константа што му останала, книжевниот агент Том, кој се обидува да го врати на стариот пат. Но Гвин открива една нова раскажувачка интимност: сликањето зборовни портрети. Станува портретист, налик на сликар, меѓутоа слика со помош на пишаниот збор. Портретите на мистер Гвин се отелотворуваат во тишината, а целта им е да ја откријат суштината на портретираниот.
Барико не ја открива непосредно неговата постапка, туку преку подробности и со помош на споредните ликови. Меѓу нив, оној што молкум ги придвижува нишките на романот е стариот производител на светилки што Гвин ги ползува за да си обезбеди осветлување при сликањето на портретите. Старецот изработува светилки на кои им дава форми и имиња небаре се живи личности. Гвин одбира осумнаесет светилки „Катерина де Медичи“, а кога старецот го прашува каков вид светлина би сакал, му одговара со еден збор: „детска“. Портретите треба да ја вратат невиноста што се губи со искуството.
Романот е повеќеслоен, а самиот Барико вели: „Она што е навидум проникливо лежи во подробностите што само јас ги разбирам. Затоа има редови што вредат повеќе од целата книга, но читателот не може да ги забележи. Небаре во книгите го создавам сиот пејзаж, ја создавам приказната, за потоа да ги скријам ваквите фрагментчиња.“
