Ми даде да го допирам местото кај што најверојатно беше бебето, мојата рака врз стомакот кај што е бебето и врз мојата рака раката на Тинка, неверојатно, тогаш, таму под мекото зимско џемперче на Тинка почувствував живот, никакви движења немаше, ама почувствував дека има живот и дека тој може да е убав. Дека има време додека да се случи тоа, но дека, сепак, може да се случи. Тинка ме бакнуваше во челото и во косата, како јас да ù бев бебето што ќе се роди, а пред да замине, попатно и сосем без никаква намера, ме праша што биднало со онаа девојка од детството, девојката што ме опседнувала, дали сум исконтактирал со неа или дали можеби сум ја видел некогаш пак. Тогаш за миг за мене застана сè, тогаш кога Тинка го кажа тоа, за мене исчезна сè, и тогаш пред мене се појави цел еден нов хоризонт, нова можност, нова претпоставка за живот, за нов живот, или за живот одново, повторно. Тогаш ја видов шансата дека можеби ќе преболам сè што се случи, дека има шанси повторно да живеам, ама среќен, не колку да го протуркам денот, да имам насади, нека се и помалку за почеток, полни со вишни и куќичка кај што ќе трчкаат деца. Тогаш, во тие неколку секунди, ја видов мојата порта кон животот. Ана. Морам да ја најдам, решив.
Андреј Ал-Асади – Утрото на бессоните
200,00 ден„Утрото на бессоните“ е втората збирка раскази од Андреј Ал-Асади, по „Друго минато“ (Темплум, 2018), за која ја доби наградата за дебитантско прозно дело „Новите!“. Во оваа збирка Ал-Асади одлучно и бескомпромисно го „истражува“ младиот човек во својот урбан контекст, во својата психолошка замрсеност, соочен со безизлезност, заробеност, несоодветност, меланхоличност, честопати отсликани со очудувачка и онирична форма, водејќи го читателот по патот на некоја друга, помалку позната или непозната човечка свест и потсвест. Патот по кој авторот го води читателот минува низ фантастични и завиени предели, притоа искажувајќи ја „многуслојноста“ на себеспознавањето на главните ликови, но исто така преточувајќи ја во алегорија за животот на урбаниот млад човек. Но, сево ова Ал-Асади не го искажува со неоснован бунт и младешки пркос, туку напротив, неговото пишување се одликува со самоуверена и концизна мисла, која засегнува пошироки, универзални и безвремени прашања што ја измачуваат човечката мисла (себеспознавањето, духовноста, несфатеноста, младешкиот идентитет…).
