Глувци и луѓе е приказна за двајца осамени и отуѓени работници, кои во времето на Големата депресија во потрага по работа талкаат по прашливите зеленчукови полиња на Калифорнија и прифаќаат ангажман секогаш кога можат, живеејќи од ден за ден.
Лени е нежен, огромен и физички силен, но ментално заостанат. Џорџ, „мал, брз и со темно лице“, го штити и го води Лени, но истовремено и зависи од неговото пријателство. Заедно сонуваат еден ден да поседуваат парче земја и колиба што ќе биде само нивна.
Џорџ и Лени се, всушност, изгубените глувци во лавиринтот на модерниот живот. Наивни луѓе чијшто свет се руши кога ќе се соочат со реалноста во која доминираат материјализмот и алчноста. Нивните надежи за остварување на американскиот сон брутално ќе бидат уништени со трагичниот инцидент, кој ќе ги направи аутсајдери во општеството што засекогаш ќе им остане туѓо.
Стајнбек со навидум едноставен, а сепак полн со значења јазик ги опишува природата, луѓето и релациите што тие ги создаваат. Тој е автор со силно развиено чувство за психолошко нијансирање, создавање напнатост и драмски ситуации. Поради сето ова, Глувци и луѓе спаѓа меѓу најдобрите куси романи во американската книжевност на сите времиња.

Романот „Бјуик Ривера“ е објавен во 2001 година и е преведен на десетина јазици. Според него, Горан Рушановиќ има снимено истоимен филм, кој беше апсолутен победник на Сараевскиот филмски фестивал во 2008 г. Романот на Јерговиќ не е книга за автомобилот како фетиш, за патолошката љубов на човекот кон него. Тоа е само лајтмотив за една приказна за Босна, за нејзините топли, а навидум крути луѓе, за нивните болни искуства и проклето несреќните судбини, за судирот на босанската мекост и простодушност со студениот, пресметлив и прагматичен свет на современата Америка, за проблемите во разбирањето меѓу тие две толку различни култури, за судирот на западната прагматичност и босанската импулсивност, за примитивниот страв од секоја другост…

1843 година – Грејс Маркс е осудена на соучество во бруталното убиство на својот работодавец и на неговата домаќинка. Одлежувајќи ја доживотната казна, тврди дека целосно го загубила сеќавањето. Некои сметаат дека Грејс е невина, ангажираат за помош специјалист за ментални болести. Докторот ја ислушува приказната на Грејс, се повеќе приближувајќи ја до денот што таа не го памети. Какви спомени ќе успее да евоцира? Дали Грејс навистина извршила убиство? Маргарет Атвуд создава – врз основа на вистинската приказна на една од најзагадочните и најпознати жени од XIX век – восхитувачка, потресна и вознемирувачка приказна за сексуалноста, свирепоста и таинственоста.

Малку се делата во македонската литература, чиј тематски интерес е театарската уметност. Исто така, малку се и оние чија жанровска определба е сатирата. Романот „Турнеја“ ги има и двата прерогативи: неговата тема е театарот и неговите болни точки, неговите постојани страдања од социјални, но и од политички аспекти. Романот „Турнеја“ е посветен на мрачните и деструктивни атаци од кулоарите врз егзистенцијата на самата институција, на она што е секогаш плевел не само во театарската уметност, на болните висури како што се дезинформацијата и квазиинтелектуализмот. Сместена во блиска иднина, оваа приказна за огромната турнеја што постојано ја растураат настани што не се од уметничка природа, возбудува, но и поучува. Конечно, оваа тензична приказна во која театарот е распнат помеѓу желбата за надмоќ и она што значи уметничко дело е огледало на оние состојби што се случуваат зад сцената, надвор од институцијата или, можеби, во некакви други простори, кои, за жал, определени како примарни, ѝ ја потпишуваат смртната казна на оваа синтетичка и исклучително интересна уметност.

Васил Тоциновски

„Тонам длабоко во своето тело како во бара, мочуриште, во кое само јас знам каде да стапнам. Предавничко тло, моја територија. Станувам земјата на која го ставам увото за да ги слушнам озборувањата од иднината.“ „Јас сум облак, згуснат околу еден средишен предмет во форма на крушка, којшто е цврст и повистинит од мене и руменее внатре во својата проѕирна обвивка. Внатре има простор, голем како небото; ноќе, темен и кривулест, повеќе црвено-црн одошто црн. Точките светлина набабруваат, болскотат, прскаат и свенуваат во него, безбројни како ѕвездите. Секој месец се појавува месечина, огромна, тркалезна, тешка, зол предзнак. Преминува, застанува, продолжува и заминува, а јас го гледам очајот како доаѓа кон мене како глад. За да се почувствувам толку празна, повторно, повторно. Си го слушам срцево, бран по бран, солен и црвен, продолжува и продолжува, го означува времето.“